Time flies

Allereerst mijn oprechte excuses voor dat deze blog zo lang op zich liet wachten! Daardoor is hij ook wel een beetje lang geworden. Ik denk dat ik me te druk maak over het vele schoolwerk, waardoor ik geen tijd meer vrijmaak voor het schrijven van een blog. Het leeswerk heb ik niet bij kunnen benen, dus ik moet nog 500 bladzijden ofzo inhalen. Op dit moment heeft mijn essay voor Forensic Law prioriteit, was misschien niet zo slim is, want die telt minder mee dan het tentamen. Het goede nieuws is dat ik daar eindelijk wel voor aan het schrijven ben! Het gaat zelfs wel iets sneller dan verwacht, maar ik twijfel nog wel of ik wel uitkom met de tijd met nog een ander essay, opdracht en dat leeswerk. Bij vlagen lukt het me om goed te studeren maar meestal ben ik te snel afgeleid helaas. Ik snap echt niet hoe ik dit nu druk kan vinden, terwijl ik thuis wel eens zes vakken met allemaal schrijfopdrachten en veel meer contacturen en reistijd heb gehad, haha. Ik vrees dat ik me toch een beetje aan het Zuid-Afrikaanse tempo aan het aanpassen ben (en ik was al niet de snelste). Mijn eerste essay, een foto-essay voor History, is al wel ingeleverd. Het gebeurt maar zelden dat mijn instelling ‘minimale inspanning, maximaal resultaat’ is, maar af en toe heb ik zo’n bui. Binnen drie kwartier stond ik met tien monumenten in Stellenbosch op de foto en 4,5 uur later had ik de benodigde info van het Engels naar het Nederlands vertaald (we mogen in het Nederlands schrijven van de docent). Het is nog even wachten op de uitslag, maar gezien het twijfelachtige niveau van dit vak zal dat vast wel goed zitten. Trouwens, Stellenbosch is echt zo mooi nu de bomen groen zijn en met al die bloemen :). De lente is hier nu echt doorgebroken. De warme, zonnige perioden worden langer en de koude, regenachtige intervallen worden korter. Hierdoor heb ik ook totaal niet het idee dat ik over minder dan een maand jarig ben, in de lente. Ik denk dat ik deze kans maar moet grijpen en een lekkere braai ga organiseren. Het is wel een raar idee dat het bij jullie juist de andere kant op gaat.

Intussen ben ik gewoon al een paar dagen over de helft! Bij mijn vorige blog zat een foto van de aftelstrook, nog 102 dagen. Inmiddels zijn dat er alweer 65! De afgeknipte dagen heb ik naast de aftelstrook gehangen, zodat de vooruitgang extra zichtbaar is. Over 30 dagen moeten de essays zijn ingeleverd en over 45 dagen heb ik al vakantie. Ongelofelijk.

Ik zie echt mega uit naar 29 november, als ik Fransie op ga halen van het vliegveld, want het wordt me elke dag toch wel weer duidelijk dat ik niet zonder hem kan. Ik mag toch wel zeggen dat mijn tijd hier de meest turbulente en emotionele periode van mijn leven is tot nu toe. Ik werd in mijn eentje geconfronteerd met het verlies van mijn oma en na een reeks andere uiterst nare berichten dacht ik er serieus over na om terug naar huis te vliegen. Dit bleek niet de beste optie te zijn. Doordat ik er zo serieus over nadacht, ben ik wel tot de ontdekking gekomen dat ik hier eindelijk een beetje mijn plekje heb gevonden (dat mag ook wel na tien weken). Sommige dingen zou ik hier best gaan missen en een aantal dingen waar ik de eerste weken tegenaan liep en waar ik moe van werd, zoals de veiligheid en de taalbarrière, zijn nu vanzelfsprekend geworden en minder geworden. Wellicht heb ik een beetje last gehad van een cultuurshock en ben ik daar nu overheen.

In de achterliggende periode zijn er gelukkig ook leuke dingen gebeurd. Ik heb twee praktijklessen fotografie gehad in Kaapstad: eentje in Bo-kaap, een wijk met allemaal gekleurde huisjes, en eentje onder andere op Signal Hill met zonsondergang en nachtfoto’s van de stad. Daarnaast heb ik een tweede wandeling in Jonkershoek nature reserve gemaakt. Deze route was gelukkig niet zo zwaar als de vorige, maar wel erg mooi, door een kloof, stukjes oud bos en onder watervallen door. Ten slotte ben ik twee weken geleden zes dagen met zes Afrikaners uit de kerk naar een strandhuis in Struisbaai geweest. Ik genoot van de heenreis, want ik zag eindelijk weer wat nieuws van het land. Onderweg stopten we in een of ander onbeduidend plaatsje, waar we hebben gegeten en in totaal wel twee uur lang zijn geweest. Ik heb er namen van onbekende vogels en planten, die naar citroen ruiken en naar drop smaken, geleerd (die ik helaas alweer ben vergeten). Ook leerde ik dat Xhosa mensen allemaal bang zijn voor honden (op een bordje stond in het Engels: pas op, gevaarlijke hond, en in Xhosa: pas op, hond). Onderweg hoorde ik mijn reisgenoten uit over Zuid-Afrikaanse gewoonten en leerde ik Afrikaanse woorden. Helaas reden we onderweg op een bergpas de wolken in, en zagen we die op donderdag pas weer verdwijnen, toen ook het kwik eindelijk wat verder steeg dan 15 graden. In Zuid-Afrika hebben eigenlijk alleen de rijke mensen verwarming in hun huis, dus in het strandhuis werd ik op een onaangename manier herinnerd aan de eerste dagen op mijn eigen kamer. Meestal had ik gewoon m’n jas aan binnen, terwijl sommige van de anderen in hun t-shirt liepen, en vaak liep iedereen op blote voeten. Het is een soort van gewoonte van Afrikaners om na de wintermaanden de schoenen thuis te laten en op blote voeten rond te gaan wandelen, wat enkele van de jongens dan ook deden tijdens onze uitstapjes. Ik weet nog steeds niet goed wat ik ervan moet denken, haha. Ik had eindelijk tijd om even lekker te lezen en de Afrikaners hebben allemaal geprobeerd een stukje in het Nederlands voor te lezen. Dat klonk echt grappig, het leek eigenlijk meer op Duits. Ik heb kennisgemaakt met een échte braai en potjiekos, een zwarte ketel met vlees, aardappels en groente boven een vuur. Op mijn beurt heb ik hen kennis laten maken met Hollandse pannenkoeken. Zij eten ze eigenlijk alleen met kaneelsuiker, dus heb ik mijn favorieten, poedersuiker en bruine suiker, geïntroduceerd. Zoiets als kaas- en spekpannenkoeken hadden ze nog nooit gezien en met verbazing hoorden ze aan dat we in Nederland restaurants hebben waar je wel tachtig soorten pannenkoeken kunt eten die ‘zo’ groot zijn. We hebben Agulhas bezocht, het zuidelijkste puntje van Afrika, waar de Indische en Atlantische Oceaan samenkomen. Verder hebben we een grot aan zee in Waenhuiskrans bezocht, waar je alleen in kan als het eb is. Overal waren kleine poeltjes van glashelder water met visjes, schelpen, zeesterren en anemonen, heel bijzonder. Aansluitend dronken we wat in een hotel aan het strand en toen heb ik in de verte mijn eerste walvis gezien! Donderdag gingen we naar De Hoop nature reserve, waar ik onder andere bavianen, bergzebra’s verschillende soorten bokken en struisvogels heb gezien. We stapten uit bij een mooi wit huisje met wat picknicktafels, waar we een prachtig uitzicht hadden op de oceaan met, jawel, een stuk of vier walvissen :). Aan het eind was ik een stuk of honderd foto’s rijker van zwarte streepjes in het water die walvissen moeten voorstellen, haha. Helaas hadden we daarna geen tijd meer om naar Malgas te rijden, waar een pont is over een rivier die op spierkracht naar de overkant moet worden gebracht. We reden naar de boerderij van iemands ouders, waar we de laatste nacht door hebben gebracht. Dat was echt een prachtige rit over zandweggetjes door de heuvels met daarover een gouden gloed van de ondergaande zon, en in de verte bergen. Op de boerderij hebben we sterren gekeken, waarbij ik eindelijk eens kon experimenteren met mijn camera. De volgende dag hebben we achterop een pick-up door de velden gescheurd, waar we een verdwaald pasgeboren lammetje bij de kudde hebben teruggebracht en achter een springbok aan hebben geracet. Na een mooie terugreis kwam ik weer terug in mijn warme kamertje. Na een week alleen maar Nederlands te hebben gesproken, was ik bang dat ik het Engels alweer verleerd zou zijn, maar dat viel mee. Het was een mooie, waardevolle en leerzame vakantie, waarin ik van binnenuit een beetje meer van Zuid-Afrika heb leren kennen.

Ik ben een trouwe bezoekster van de postvakken voor internationale studenten en kan inmiddels in één oogopslag zien of er nieuwe post in een van de ongeveer zestien postvakken ligt. Ik kijk dan ook altijd in alle postvakken, want mijn post heeft al onder de M, V/W en volgens mij zelfs R gelegen. Met dank aan mijn trouwe vriendje en moeder krijg ik volgens mij écht meer post dan alle andere studenten bij elkaar :). Frustrerend genoeg staakt het postkantoor in Johannesburg nu al twee maanden, waar ik nu pas de gevolgen van ondervind.

Hoe gaat het eigenlijk met de kakkerlakken? zullen sommige van jullie misschien denken. Goed! De stand staat nog maar op acht gedode kakkerlakken (alleen grote, de kleintjes tel ik niet mee), ik vreesde dat het er meer zouden worden. Ik schrik al niet eens meer van ze, behalve laatst, toen ik mijn gordijn open wilde doen en ik bijna met mijn hand in een kakkerlak greep. Ik heb geleerd dat in zo’n geval mijn trouwe bruine laarsje niet zo’n geschikt moordwapen is. Een gordijn geeft natuurlijk mee en de kakkerlak was toen spoorloos…

Volgens mij zijn jullie wel weer ongeveer op de hoogte :). Morgen heb ik de laatste praktijkles van fotografie, iets met vogels in Hout bay, ik ben benieuwd! Verder staat er niets anders dan studeren op het programma, helaas.

Liefs, Manon

Ps. Hij geeft hieronder niet alle foto's weer. Links in het menu, onder Foto's, staan ze wel allemaal.