Ups en downs
Door: Manon
Blijf op de hoogte en volg Manon
18 Augustus 2014 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Zo’n drie jaar geleden kwam ik erachter dat het mogelijk is om in Zuid-Afrika te studeren, iets wat me een poosje daarvoor al wel trok. In de jaren daarna zocht ik veel informatie op over Stellenbosch, de plaats van mijn keuze. Ik verslond verschillende reisblogs, ik spitte Google Afbeeldingen door, ik struinde de omgeving af met Streetview. Ik werd verliefd op Stellenbosch. Alles was zo mooi en gaaf! Ik droomde van een uitwisseling naar deze mooie plaats. En nu ben ik er! Ik zie met eigen ogen de straten waar ik al zo vaak heb ‘gelopen’, ik herken dingen uit het studentenleven hier van de reisblogs, de bergen zijn inderdaad indrukwekkend en ja, het Ou Hoofgebou is echt een van de mooiste rechtenfaculteiten die ik ken :).
Tijdens mijn eerste maand als Matie (zo heten de studenten hier) heb ik echter ook ondervonden dat niet alles hier even mooi en gaaf is. Mijn start hier was eerlijk gezegd eigenlijk juist best moeilijk. Na de positieve eerste week ging het een beetje bergafwaarts. Ik miste Frans vaak erg, contact met mensen kwam een beetje moeizaam op gang, ik zag als een berg op tegen het 6000-8000 woorden tellende essay voor Forensic Law (vanwege het Engels) en ik werd moe van dingen waar je in Nederland niet over hoeft na te denken, zoals ’s avonds niet alleen over straat kunnen.
Hier heb ik nog steeds wel last van, maar er zijn gelukkig ook positieve veranderingen! Ik mis Frans nog steeds, maar de dagen en weken vliegen om; ik zit al op een kwart! Het lijkt net of ik eindelijk het sog-tijdperk (Studie Ontwijkend Gedrag) een beetje achter me aan het laten ben, en hé, volgens mijn planning heb ik nog tien weken voor dat essay, dus dat gaat best lukken! Binnen een week tijd had ik vier kakkerlakken op mijn kamer, maar nu ben ik alweer een poosje kakkerlakken-vrij. Dat is maar goed ook voor hen, want ik was al snel een volleerd cockroach killer dankzij mijn geliefde bruine laarsjes. Ik heb me aangesloten bij een kleingroep (bijbelstudiegroep) van de Kruiskerk, waarmee ik begin september in mijn vakantie een weekje naar een beach house in Struisbaai hoop te gaan. Erg interessant om Afrikaners te leren kennen! Van een van hen kreeg ik tijdens een tien minuten durende wandeling naar de kerk heel veel dingen over de regering en het land te horen die je normaal niet zo snel te weten komt.
Elke vrijdagochtend heb ik VCE, een project van de universiteit in Kayamandi, het township van Stellenbosch. Samen met vijf andere studenten geef ik les aan kinderen van 5/6 in het jaar nog voordat ze naar de basisschool gaan. Nou ja les, het hoofddoel van onze aanwezigheid is dat we plezier maken met de kinderen en een fijne omgeving voor hen creëren. Ik was de eerste keer een beetje zenuwachtig, want ik ben het niet echt gewend om met kleine kinderen om te gaan. Dat was helemaal niet nodig, want ik was vanaf minuut één al dol op ze. Wat een vrolijkheid en energie! Allemaal willen ze je hand vasthouden en moedigen ze je aan tijdens de spelletjes die we spelen. Elke week staat er een thema centraal. Afgelopen vrijdag was het thema ‘water’ en hebben we de kinderen een grote papieren wolk en regendruppels laten versieren en hebben we deze met touwtjes opgehangen aan het plafond. Verder doen we mee met hun spelletjes en liedjes of leren we hen nieuwe aan. De kinderen spreken allemaal isiXhosa, een kliktaal die ik echt met geen mogelijkheid onder de knie zou kunnen krijgen, en slechts enkele woorden Engels. Communicatie is daardoor soms een beetje lastig, maar de leerkracht is erg aardig en vertaalt voor ons.
Vorige week zaterdag ben ik naar Jonkershoek national reserve geweest, waar ik al een poos naar uitgekeken had. We vertrokken op tijd en moesten ongeveer zes kilometer vanaf de ingang naar een parkeerplaats lopen, waar verschillende routes beginnen. Wij namen de route naar een waterval. De omgeving was echt prachtig, de bergen zien er zo apart uit met hun zachte golvende groene hellingen. We klommen steeds verder omhoog, tot we eigenlijk het einde van onze route bereikten. We gingen echter nog verder omhoog, een pad volgend dat je eigenlijk al geen pad meer kon noemen. We gingen steil omhoog over allemaal losse stenen, wat eigenlijk best wel gevaarlijk was, zeker met mijn schoenen, die ik had uitgekozen voor een wandeling en niet voor een klimtocht. Ik was kapot toen we eindelijk de top bereikten. Het uitzicht was erg mooi, maar nu was het de vraag hoe we verder zouden gaan. We vermoedden dat we niet op tijd terug zouden zijn als we het pad verder zouden volgen. Het was 14.00, we hadden nog vier uur voordat het donker zou worden. Ik zag het echt niet zitten om dat mega steile pad af te moeten dalen met mijn gladde schoenen, maar uiteindelijk besloten we toch dat te doen. Met trillende benen van uitputting ben ik op de een of andere manier veilig beneden gekomen. Er leek geen einde aan te komen. Inmiddels vond ik onze tocht echt al lang niet leuk meer, ik dacht alleen maar aan thuis komen en op bed ploffen, maar we moesten nog zo ver… Toen we de parkeerplaats weer naderden, belden we onze taxi of hij ons daar op kon pikken. Uiteindelijk bleek dat die beste man ons niet begreep en maar bij de ingang bleef staan, dus we moesten nog verder lopen dan waar ik eigenlijk m’n hoop op gesteld had. M’n benen waren afgesleten, mijn voetzolen zo gevoelig dat elk steentje voelde als een messteek. Een busje! Er kwam een busje onze kant op! Ik was te uitgeput om blij te kunnen kijken, maar ik was het wel. We bleven staan en zwaaiden naar het busje, dat bij ons stopte. Een van ons stapte al in, toen bleek dat het onze taxi helemaal niet was… Wat een deceptie. Met een verdoofd gevoel liet ik mijn automatische piloot mijn ene been weer voor het andere zetten, me ergerend aan de anderen die het allemaal erg grappig vonden, terwijl mijn hoop wreed de grond in was geboord. Ik sjokte zo’n twintig meter achter de anderen aan, tot ik om een bocht kwam en de rest zag staan… bij onze taxi! Ja, nu echt :). Ik hees mezelf de auto in en ben bij thuiskomst nog nooit zo blij geweest met m’n bed. Desondanks was toch zeker de eerste helft van de hike fantastisch, hihi, en zie ik nu al uit naar de volgende keer als we een andere route gaan verkennen!
Al met al gaat het hier eigenlijk dus steeds beter, probeer ik te genieten van de kleine dingetjes en ik zie uit naar de mooie momenten die nog komen gaan :). Voor deze week staan donderdag een praktijkles fotografie in Kaapstad op de planning en vrijdag ben ik weer in Kaapstad te vinden, maar dan met een vriendin en haar oom en tante die op rondreis zijn en onze hotelovernachting betalen. Zin in!
Liefs uit het op dit moment zonovergoten en warme Stellenbosch!
Tijdens mijn eerste maand als Matie (zo heten de studenten hier) heb ik echter ook ondervonden dat niet alles hier even mooi en gaaf is. Mijn start hier was eerlijk gezegd eigenlijk juist best moeilijk. Na de positieve eerste week ging het een beetje bergafwaarts. Ik miste Frans vaak erg, contact met mensen kwam een beetje moeizaam op gang, ik zag als een berg op tegen het 6000-8000 woorden tellende essay voor Forensic Law (vanwege het Engels) en ik werd moe van dingen waar je in Nederland niet over hoeft na te denken, zoals ’s avonds niet alleen over straat kunnen.
Hier heb ik nog steeds wel last van, maar er zijn gelukkig ook positieve veranderingen! Ik mis Frans nog steeds, maar de dagen en weken vliegen om; ik zit al op een kwart! Het lijkt net of ik eindelijk het sog-tijdperk (Studie Ontwijkend Gedrag) een beetje achter me aan het laten ben, en hé, volgens mijn planning heb ik nog tien weken voor dat essay, dus dat gaat best lukken! Binnen een week tijd had ik vier kakkerlakken op mijn kamer, maar nu ben ik alweer een poosje kakkerlakken-vrij. Dat is maar goed ook voor hen, want ik was al snel een volleerd cockroach killer dankzij mijn geliefde bruine laarsjes. Ik heb me aangesloten bij een kleingroep (bijbelstudiegroep) van de Kruiskerk, waarmee ik begin september in mijn vakantie een weekje naar een beach house in Struisbaai hoop te gaan. Erg interessant om Afrikaners te leren kennen! Van een van hen kreeg ik tijdens een tien minuten durende wandeling naar de kerk heel veel dingen over de regering en het land te horen die je normaal niet zo snel te weten komt.
Elke vrijdagochtend heb ik VCE, een project van de universiteit in Kayamandi, het township van Stellenbosch. Samen met vijf andere studenten geef ik les aan kinderen van 5/6 in het jaar nog voordat ze naar de basisschool gaan. Nou ja les, het hoofddoel van onze aanwezigheid is dat we plezier maken met de kinderen en een fijne omgeving voor hen creëren. Ik was de eerste keer een beetje zenuwachtig, want ik ben het niet echt gewend om met kleine kinderen om te gaan. Dat was helemaal niet nodig, want ik was vanaf minuut één al dol op ze. Wat een vrolijkheid en energie! Allemaal willen ze je hand vasthouden en moedigen ze je aan tijdens de spelletjes die we spelen. Elke week staat er een thema centraal. Afgelopen vrijdag was het thema ‘water’ en hebben we de kinderen een grote papieren wolk en regendruppels laten versieren en hebben we deze met touwtjes opgehangen aan het plafond. Verder doen we mee met hun spelletjes en liedjes of leren we hen nieuwe aan. De kinderen spreken allemaal isiXhosa, een kliktaal die ik echt met geen mogelijkheid onder de knie zou kunnen krijgen, en slechts enkele woorden Engels. Communicatie is daardoor soms een beetje lastig, maar de leerkracht is erg aardig en vertaalt voor ons.
Vorige week zaterdag ben ik naar Jonkershoek national reserve geweest, waar ik al een poos naar uitgekeken had. We vertrokken op tijd en moesten ongeveer zes kilometer vanaf de ingang naar een parkeerplaats lopen, waar verschillende routes beginnen. Wij namen de route naar een waterval. De omgeving was echt prachtig, de bergen zien er zo apart uit met hun zachte golvende groene hellingen. We klommen steeds verder omhoog, tot we eigenlijk het einde van onze route bereikten. We gingen echter nog verder omhoog, een pad volgend dat je eigenlijk al geen pad meer kon noemen. We gingen steil omhoog over allemaal losse stenen, wat eigenlijk best wel gevaarlijk was, zeker met mijn schoenen, die ik had uitgekozen voor een wandeling en niet voor een klimtocht. Ik was kapot toen we eindelijk de top bereikten. Het uitzicht was erg mooi, maar nu was het de vraag hoe we verder zouden gaan. We vermoedden dat we niet op tijd terug zouden zijn als we het pad verder zouden volgen. Het was 14.00, we hadden nog vier uur voordat het donker zou worden. Ik zag het echt niet zitten om dat mega steile pad af te moeten dalen met mijn gladde schoenen, maar uiteindelijk besloten we toch dat te doen. Met trillende benen van uitputting ben ik op de een of andere manier veilig beneden gekomen. Er leek geen einde aan te komen. Inmiddels vond ik onze tocht echt al lang niet leuk meer, ik dacht alleen maar aan thuis komen en op bed ploffen, maar we moesten nog zo ver… Toen we de parkeerplaats weer naderden, belden we onze taxi of hij ons daar op kon pikken. Uiteindelijk bleek dat die beste man ons niet begreep en maar bij de ingang bleef staan, dus we moesten nog verder lopen dan waar ik eigenlijk m’n hoop op gesteld had. M’n benen waren afgesleten, mijn voetzolen zo gevoelig dat elk steentje voelde als een messteek. Een busje! Er kwam een busje onze kant op! Ik was te uitgeput om blij te kunnen kijken, maar ik was het wel. We bleven staan en zwaaiden naar het busje, dat bij ons stopte. Een van ons stapte al in, toen bleek dat het onze taxi helemaal niet was… Wat een deceptie. Met een verdoofd gevoel liet ik mijn automatische piloot mijn ene been weer voor het andere zetten, me ergerend aan de anderen die het allemaal erg grappig vonden, terwijl mijn hoop wreed de grond in was geboord. Ik sjokte zo’n twintig meter achter de anderen aan, tot ik om een bocht kwam en de rest zag staan… bij onze taxi! Ja, nu echt :). Ik hees mezelf de auto in en ben bij thuiskomst nog nooit zo blij geweest met m’n bed. Desondanks was toch zeker de eerste helft van de hike fantastisch, hihi, en zie ik nu al uit naar de volgende keer als we een andere route gaan verkennen!
Al met al gaat het hier eigenlijk dus steeds beter, probeer ik te genieten van de kleine dingetjes en ik zie uit naar de mooie momenten die nog komen gaan :). Voor deze week staan donderdag een praktijkles fotografie in Kaapstad op de planning en vrijdag ben ik weer in Kaapstad te vinden, maar dan met een vriendin en haar oom en tante die op rondreis zijn en onze hotelovernachting betalen. Zin in!
Liefs uit het op dit moment zonovergoten en warme Stellenbosch!
-
18 Augustus 2014 - 17:32
Dini:
Hoi Manon.
Ik snap dat het in het begin best wel lastig is om je draai te vinden. Al het vertrouwde heb je achtergelaten in Nederland en je moet helemaal vanaf de nullijn iets op gaan bouwen. Je hebt er weer een heel leuk verslag van gemaakt en de foto's zijn prachtig. Velen zouden best wel even met je willen ruilen na het zien van deze mooie plaatsjes. Al lezende kwam ik al een beetje tot de ontdekking dat je je draai wel wat begint te vinden. Het gemis van allen die je lief zijn zal al die tijd blijven, zou ook niet goed zijn als dat over ging. Leuk dat je ook dingen hebt te doen waar je naar uitziet, zoals de praktijken fotografie in Kaapstad en je gaat nog een oom en tante van een vriendin ontmoeten in Kaapstad. Maak maar mooie foto's voor jezelf en ons -
18 Augustus 2014 - 17:35
Dini:
Volgens mij mis ik een stukje van de tekst in het bovenste bericht. Waar sloot ik ook al weer mee af. Volgens mij met je een goede tijd toe toewensen en dat er maar vele mooie momenten zullen zijn waar je van kan genieten en die je dan ook weer positieve energie geven.
Groeten,
Dini van der Waal -
18 Augustus 2014 - 18:40
Hanne :
Hee lieve Manon,
Ik vind het echt heel fijn om te lezen over hoe het met je gaat, over wat je allemaal meemaakt en hoe je je voelt. Het lijkt me zo lastig om te doen wat jij doet en ik vind het ongelofelijk dapper, juist nu je merkt dat het niet allemaal even fantastisch is. Ik hoop dat je fijne mensen om je heen hebt en vindt om je te helpen op moeilijke of lege momenten, maar vooral ook om samen met je te genieten van dit enorme avontuur. Ik zegen je, lieve Manon, en heb veel zin in je te knuffelen en je verhalen in het echt te horen.
Liefs en veel plezier en succes daar (ook met dat essay, werd er vanaf hier al zenuwachtig van), tot snel!
<3 -
18 Augustus 2014 - 18:53
Marjo Van Der Waal:
manon,het is heel leuk om jouw verslag te lezen.
wij horen natuurlijk al veel van jou via app of Skype.
Maar vind het leuk om te zien hoe jij het beschrijft.
Ik wens je alle goeds toe.
Liefs,mams -
18 Augustus 2014 - 19:27
Lianne:
Ha Manon,
Goed om te lezen dat je het positieve ook ziet en dat je daar van geniet!
Veel plezier met de komende driekwart van de tijd daar! :)
Groetjes! -
19 Augustus 2014 - 00:29
Manon Van Der Waal:
Hoi Dini, ja ik geloof ook wel dat ik nu een beetje m'n draai begin te vinden en dat het steeds beter gaat. Dankjewel! Ja het zou inderdaad niet goed zijn als het missen weg zou gaan, is ook wel weer een goed teken. Zal ik doen!
Hanne, wat een ontzettend lief berichtje. Ja het is niet altijd makkelijk, daar heb ik me (misschien een beetje naïef) voor vertrek wel een beetje op verkeken denk ik. Dankjewel!
Mam, thanks:)
Hee Lianne, ja ik wil wel genieten van mijn tijd hier, want die is zo weer voorbij! Dankjewel! -
19 Augustus 2014 - 14:47
Martine:
Hoi Manon!
Wat een ontzettend mooi zijn die foto's, blijkbaar de goede camera met lens mee :)
Wat leuk om dit zo te lezen en volgens mij ben je Louise aan het evenaren met de kakkerlakken.
Geniet van de dingen die je daar tegen komt, dit doe je maar één keer!
Liefs Martine
-
23 Augustus 2014 - 12:51
Fam. Van Eldik:
Hallo Manon,
Wat heb je er nu ook weer een mooi verslag van gemaakt! En dat voor een toekomstige jurist ook nog in begrijpelijke taal. Wat ons betreft een 10 voor opstel.....
Gezien jouw ervaringen met de wandeling/beklimming heb je in ieder geval geleerd dat je grenzen hebt bereikt, ja zelfs in jouw eigen waarneming hebt overschreden!!! Een overwinning op jezelf, fantastisch!
Nog vele leerzame en fijne dagen toegewenst vanuit het verre Urk.
Het ga je goed en tot ziens Deo Volente.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
