Over enthousiaste kindjes en majestueuze dieren

Ik heb al eens geschreven over dat ik meedoe met VCE, een ‘community engagement’ programma in het township van Stellenbosch, op een school met kinderen van 5/6 jaar. Ik ga daar nu wat meer over vertellen, want ik heb eindelijk uitgevogeld wat de regels zijn m.b.t. foto’s van de kinderen op internet plaatsen (helaas geen close-upfoto’s). Helaas is dit programma afgelopen vrijdag afgelopen. Elke vrijdagochtend stond ik om 6.30 op, moe en me elke keer afvragend waarom ik dit mezelf aandoe. Elke keer kwam ik er weer achter waarom: het is bijzonder om op deze manier met die kinderen om te gaan en ik word zo blij van ze :). Ze zijn zo vrolijk en enthousiast en zorgen voor een goed begin van de dag. Deze kinderen zitten in het jaar vóórdat ze naar de basisschool gaan, dus we speelden voornamelijk met ze. Elke week was er een ander thema, zoals afgelopen vrijdag Lente. Buiten speelden we spelletjes met ze, we zongen liedjes en lieten ze iets in elkaar knutselen. Afgelopen vrijdag maakten ze soort van jurken van vuilniszakken, waar ze papieren bloemen op plakten. Met nog wat schmink op waren ze klaar voor de feestelijke afsluiting van dit semester. Toen we afscheid namen vond ik dat toch wel een beetje verdrietig. Ik hoop dat ze het goed doen op school en later goed terechtkomen. Ik zal het “Teacher, teacher!” best gaan missen, evenals al die knuffels en hun explosieve vreugde en enthousiasme als ze een spelletje wonnen.

In mijn vorige blog schreef ik over de komende trip van fotografie, met de vogels. Dit bleek bij Spier birds te zijn, waar een hoop roofvogels te zien zijn die op verhogingen vastgeketend zitten met een niet al te lang touw. De uilen kon je gewoon aaien en ik vond die grote arenden prachtig om te zien, maar toch vond ik het niet kloppen. De vogels probeerden af en toe weg te vliegen en eentje kwam daarbij door het touw zo hard op de grond terecht dat ik een beetje boos werd van binnen. Deze machtige vogels horen hoog in de lucht rond te cirkelen, niet vastgebonden zitten aan een touw. Blijkens een bord zaten ze daar voor rehabilitatie en waren ze vastgebonden voor hun eigen veiligheid, omdat ze anders tegen de afrastering aan vliegen, met allerlei verwondingen tot gevolg. We kregen nog een showtje met twee vogels die een ‘slang’ doodden door er met hun poot op te slaan, en er was een stekelvarken die werd losgelaten en die we gewoon konden aaien. Het vak fotografie werd afgesloten met een tentoonstelling van een aantal van de gemaakte foto’s, waaronder ieders ‘most amazing’ foto, die op A4-formaat werd uitgeprint en waar we zelf de lijst voor hebben gemaakt.

In de tussentijd heb ik hier mijn mooiste dag in Zuid-Afrika tot nu toe meegemaakt :). Vrijdag 10 oktober kreeg ik een whatsappje van Iris, een Oostenrijks meisje. Ze appte dat we morgen een trip gingen maken, dat ik om 9.00 bij de poort van Academia moest staan. Ik besloot mee te gaan, ook al had ik het erg druk, omdat Iris al bijna weer naar huis gaat. Zaterdag stapte ik in de auto bij Iris en een Duits meisje en gingen we op weg naar onze bestemming. Ze had gezegd dat ik mijn bikini mee moest nemen, dus ik dacht dat we naar het strand gingen. We reden Somerset West echter al snel voorbij, dus toen had ik echt geen idee meer wat we gingen doen. Toen Hermanus op de borden verscheen dacht ik: okee, een dagje strand in Hermanus dus. Ik schrok een beetje toen we bij de haven van Hermanus aankwamen en Iris de parkeerwachter vroeg of we hier goed zaten om met de boot walvissen te gaan spotten. Ik werd een beetje zenuwachtig. Ik wilde al heel lang heel graag walvissen gaan spotten, maar dat zou ik toch samen met Frans gaan doen? Ik wil het helemaal niet nu doen… Aan de andere kant wist ik eigenlijk vrij zeker dat Frans erachter zat. Hij zei gisteren wel heel snel en makkelijk dat ik maar mee moest gaan met de trip… Bij de kassa vertelde Iris dat ik vandaag nergens voor hoefde te betalen. Ze ging naar de auto om nog wat spullen te halen en toen ze terug kwam bedacht ik me ineens dat m’n camera nog in de auto lag, dus die ging ik snel halen. Toen ik terugkwam bij de picknicktafel waar de twee meiden op me wachtten, lag er een envelop op tafel met mijn naam erop. “Toen je weg was kwam er een man langs en die liet dit voor je achter” zei Iris. Met een lach op mijn gezicht maakte ik snel de envelop open. Mijn lach werd nog groter toen ik haastig de naam van de afzender zocht. Ik lachte en huilde tegelijk terwijl ik de brief verslond. Mijn lieve Fransie heeft al 1,5 maand lang samen met Iris deze boottocht geregeld als verjaardagscadeau! :) Ik was echt helemaal verrast en ontzettend blij! Tegelijk deed het pijn dat hij er niet bij kon zijn nu deze wens van mij in vervulling ging. In december zou het echter niet meer mogelijk zijn, omdat de walvissen dan alweer weg zijn. We voeren twintig minuten met de boot naar een bepaald punt vlak voor de kust, waar ik een stuk of zes walvissen met nog twee jonkies heb gezien :). Je hoorde ze gewoon de lucht uit het spuigat spuiten, zo dichtbij waren ze. Bovendien kwam er een groepje dolfijnen vlak voor de boot langs. Zo gaaf! Het was prachtig weer en ik heb er intens van genoten. Dankjewel lieverd :). De terugweg was iets minder leuk, want ik werd zeeziek. Daarna hebben we in Hermanus nog heerlijk geluncht en hebben we vanaf de rotsen nog een walvis heel dicht bij de kust gezien. Verderop in de baai hebben we een walvis zien springen :). Op de terugweg zijn we over de R44 gereden langs de kust. Dat was echt adembenemend mooi. Niet voor niets worden op deze weg vaak autocommercials opgenomen!

19 Oktober werd ik 21 jaar. Deze dag voelde heel dubbel. Ik miste Frans en thuis extra en bleef aan het begin van de dag te veel hangen in “wat als ik thuisgebleven was…”. Ja, dan had ik mijn befaamde chocoladetaart kunnen maken, ja dan was het óók 23 graden geweest… Maar ik was niet thuis, dus ik besloot er het beste van te maken. Eerst at ik via Skype een taartje met Frans en mijn ouders en ’s middags organiseerde ik een braai, die echt super gezellig was :). Ik genoot van de mensen om me heen, het prachtige weer en het lekkere eten. Het is toch best bijzonder om een keer in de lente jarig te zijn. Uiteindelijk kon ik terugkijken op een toch wel bijzondere en fijne dag.

Over lente gesproken, het weer is hier nu echt fantastisch! Toen ik hier aankwam werden de perioden van koude en regen elke week onderbroken door een paar dagen mooi weer. Na een poosje werden deze perioden van mooi weer steeds langer en intussen is het eigenlijk gewoon de hele tijd een graadje of 22-30 met zon! Wel waait het hier vaak erg hard, wat op zich niet erg is als het zo warm is. Het is wel vervelend als je je was op moet hangen zonder wasknijpers… Afgelopen zaterdag had ik geen munten voor de droger, dus besloot ik m’n was maar buiten op te hangen. Van elke drie dingen die ik ophing waaide steeds eentje eraf, dus het duurde even voordat alles hing. Ik besloot om na een uurtje de schade te inspecteren. Zoals verwacht was de helft van m’n was eraf gewaaid en dus ook nog niet droog. Zie de foto voor een impressie van de ravage :P. Toen heb ik het alsnog in mijn kamer moeten ophangen, waar dus eigenlijk geen ruimte voor is. Maar ik heb het droog gekregen! In het vervolg dus óf wasknijpers kopen of weer op vrijdag de was doen, als het kantoortje om munten te wisselen wel open is.

Afgelopen vrijdag heb ik mijn essays ingeleverd, whiehoee! Eentje heb ik wel gehaald denk ik, over de andere valt nog te twijfelen… Hopelijk krijg ik snel het verlossende nieuws te horen dat het voldoende is (ik ga voor de 50%, dat is een 5,5 (zo níét mijn mentaliteit normaal, maarja)). Nu nog 1,5 week dingen bijlezen en leren voor maar één tentamen :). Die gaat wel best pittig worden denk ik, dus ik moet er nog even hard tegenaan. Daarna heb ik al vakantie! Die drie weken ben ik van plan om iets van vrijwilligerswerk te gaan doen, maar hoe en wat is nog niet helemaal duidelijk. Misschien iets met voedselpakketten voor daklozen. Lijkt me mooi werk! Die weken heb ik ook eindelijk tijd om wat meer uitstapjes te doen :). Hopelijk is niet iedereen óf nog aan het studeren óf al op vakantie… Ik heb me in ieder geval wel voorgenomen om dan wat vaker te gaan zwemmen. Ik ben al sinds ik hier ben lid van de sportschool (met zwembad), maar ik ben intussen nog maar één keer wezen zwemmen, haha. Gelukkig was het soort van gratis, maar helaas verloopt m’n lidmaatschap denk ik juist begin november… Dan maar een zoveel-badenkaart ofzo kopen.

Ten slotte, een update over de kakkerlakken! Op een avond zat ik rustig achter mijn bureautje. Op een gegeven moment keek ik naar links en de schrik sloeg me om het hart. Daar… op de vensterbank… liepen tientallen ieniemienie kakkerlakjes, aaaaaaarggh!! De gedachte aan hoe het zou zijn als ik ze een paar weken in leven liet verdringend, ging ik ze te lijf en plette ik ze een voor een. Na een poosje was ik er vrijwel zeker van dat er geen een meer leefde en heb ik een kiertje bij het raam, waarvan ik dacht dat ze misschien daaruit kwamen, dichtgeplakt met kauwgom. Inmiddels heb ik ook wat anti-kakkerlakkenspul aangebracht en sindsdien heb ik nog maar twee kleine kakkerlakjes gezien die die bewuste avond de dans waren ontsprongen (ze liepen niet op de vensterbank, dus dat werkt denk ik wel). Helaas hebben de kakkerlakken plaatsgemaakt voor twee grote (gelukkig wel dunne) spinnen op mijn douchegordijn… Maarja, liever spinnen dan kakkerlakken eigenlijk.

De tijd gaat nu eigenlijk best wel heel hard! Inmiddels is het nog maar 32 dagen tot Frans komt… Ik vrees wel dat de tijd langzamer gaat in mijn vakantie. Ik heb het hier best naar mijn zin, maar het gaat nu eigenlijk toch ook wel erg lang duren… Ik begin Frans erger te missen en intussen is onze reisplanning af, dus van mij mag 29 november nu wel aanbreken! :) De volgende (en laatste) blog zal waarschijnlijk vlak voor zijn komst zijn…

Liefs, Manon

(Zie 'Foto's' voor meer foto's)